De Hydrograaf door Allard Schröder

De Hydrograaf, geschreven door Allard Schröder, kreeg in 2002 de AKO-literatuurprijs toegekend. Het boek sprak mij aan omdat het over een reis op zee gaat en hier weet ik maar weinig van af. Het is het tweede boek dat ik dit schooljaar voor Nederlands gelezen heb.

De Hydrograaf speelt zich af aan het begin van de vorige eeuw en gaat over Franz von Karsch-Kurwitz die wordt uitgehuwelijkt aan de verlegen Agnes Saënz. Hij ziet dit niet zitten en vlucht voor de bruiloft kan plaatsvinden aan boord van het schip ‘Posen’. Op dit schip kan hij tijdens de reis van drie maanden naar Valparaiso (Chili) de zee wetenschappelijk bestuderen. Tijdens deze reis wordt Franz verliefd op een van zijn reisgenoten, de Nederlandse actrice Asta Maris. Zij blijkt later ook van hem te houden, maar hun toekomst samen is uitzichtloos en wanneer zij Valparaiso bereiken scheiden dan ook hun wegen. Franz kiest er daarna voor om terug te keren naar Duitsland en neemt dienst in het leger. Zijn leven eindigt in 1945 doordat tijdens de bevrijding een Amerikaanse soldaat hem per ongeluk doodschiet.

Bij het lezen van de titel ‘De Hydrograaf’, dacht ik aan een zeer groot schip, zo eentje als die van Sinterklaas. Maar toen ik het boek las kwam ik erachter dat hydrografie de wetenschap is die zich bezighoudt met het beschrijven van de waterbodem. Hier had ik nog nooit van gehoord en daarom heb ik dit onderwerp gekozen om meer onderzoek naar te doen.

Bij hydrografie is het meten van de diepte, de samenstelling van het water en de zeebodem, het getij, de golven en de stroming uiterst belangrijk. Deze metingen voert een hydrograaf uit vanaf het water of het land met behulp van hydrografische apparatuur en een hydrografisch vaartuig.

De hydrografie heeft veel toepassingen in het dagelijks leven. De informatie die wordt verkregen wordt gebruikt door overheidsinstellingen, baggerbedrijven, offshorebedrijven en opnemingsbedrijven.

De Koninklijke Marine heeft de Dienst der Hydrografie opgezet. De belangrijkste taak van de Dienst is het in kaart brengen van de zee en het uitgeven van zeekaarten en hydrografische publicaties. Het gebied waarmee de Dienst zich bezighoudt omvat het Nederlands continentaal plat en de wateren rondom het Caribisch deel van het koninkrijk.

Op de site van de Koninklijke Marine staat een zeer informatief maar saai filmpje. Als hydrografie iets is wat u echt interesseert is het een goed idee om het te kijken, maar anders raad ik het af!

Achteraf gezien vind ik dit onderwerp niet erg leuk omdat aardrijkskunde mij niet echt kan boeien, maar wie weet kan deze informatie ooit nog van toepassing komen.

De Verdovers door Anna Enquist

Anna Enquist is het pseudoniem voor de Nederlandse schrijfster en dichteres Christa Widlund-Broer. In april 2013 heb ik haar recentste roman De Verdovers gelezen, dat in 2011 uitkwam.

De Verdovers is een doktersroman en gaat vooral over Drik die net zijn vrouw heeft verloren en Driks zus Suzan, waar hij een goede relatie mee heeft. De beroepen van Drik, psycholoog, en Suzan, anesthesist, staan symbool voor hoe zij met hun jeugdtrauma omgaan: pijn oprakelen of pijn verdoven. Dit wordt ook verteld door Anna Enquist in het volgende filmpje:

Drik is psychiater, een in mijn ogen intrigerend beroep. Na meer dan een halfjaar niet gewerkt te hebben door het overlijden van zijn vrouw begint hij weer met zijn psychoanalytische praktijk. Zijn eerste cliënt is Allard Schuurman, die vanwege zijn studie psychiatrie bij Drik in leertherapie komt. Maar na een aantal sessies besluit Allard dat hij stopt met de studie en zich vol enthousiasme gaat storten op de anesthesiologie.

Ik ben al eens in contact gekomen met een psychiater, omdat mijn oma aan de ziekte van Korsakov lijdt. Mijn familie heeft toen geen therapie gevolgd, maar ik vroeg me toch af wat er dan zou gebeuren tijdens zo’n sessie. 

Psychiatrie is een medisch specialisme dat zich bezighoudt met het voorkomen, onderzoeken en behandelen van psychische ziektebeelden.

Zodra men het woord ‘psychiater’ hoort denken veel mensen al snel aan het beeld van de overbekende sofa. Maar de geestelijke gezondheidszorg is veel

breder. Het is een vakgebied waar veel specialistische zorg voor nodig is. Een psychiater moet verder kijken dan alleen de klacht.

De functie houdt zich bezig met het behandelen van cliënten bij wie de cognitieve en emotionele betrokkenheid, op henzelf of hun leefomgeving, verstoord is geraakt. De problematiek kan om meerdere redenen ontstaan. De meest voorkomende redenen zijn stemmingsstoornissen, psychotische stoornissen en persoonlijkheidsstoornissen. Ook de verslavingsgeneeskunde ligt dicht bij de psychiatrie.

De meeste psychiaters richten zich op een bepaalde leeftijdscategorie, zoals kinderen, adolescenten, volwassenen of ouderen. Maar er zijn er ook die werken met een specifieke doelgroep, zoals bijvoorbeeld verslaafden of dementerenden.

Het werk van een psychiater bestaat niet uit alleen maar gesprekken en observaties met cliënten. Er wordt ook beziggehouden met lichamelijk- en laboratoriumonderzoek om een diagnose te kunnen stellen.

Als psychiater werk je samen met een multidisciplinair team dat bestaat uit bijvoorbeeld een verpleegkundige, bewegingstherapeut, maatschappelijk werker of psychotherapeut. Met dit team wordt samengewerkt om de behandeling en begeleiding van cliënten te optimaliseren. De psychiater is meestal de ‘manager’ van het team, omdat hij of zij het dichtst bij de cliënt staat.

Psychiatrie is natuurlijk een redelijk zwaar onderwerp, dus daarom om de boel weer wat op te vrolijken, een ontspannend filmpje (probeer het Vlaamse accent te negeren). 

Tonio. Een requiemroman door A. F. Th. van der Heijden

Het boek Tonio. Een requiemroman is waarschijnlijk een van de meest aangrijpende romans die ik ooit heb gelezen. Het is geschreven door A. F. Th. van der Heijden, naar aanleiding van de tragische dood van zijn zoon Tonio die op de Eerste Pinksterdag van 2010 werd geschept door een auto.

In het boek staat beschreven hoe de dag van het ongeluk verliep en hoe het leven van A. F. Th. van der Heijden en zijn vrouw Mirjam Rotenstreich na het sterven van hun enige zoon in een klap compleet veranderde.

Wat mij zo aansprak van deze roman is hoe Van der Heijden flashbacks en de verhaallijn afwisselt op een manier dat je Tonio en Mirjam en hun leven als gezin in Amsterdam echt vanuit zijn ogen meemaakt.

De kijk van de schrijver op het boek en op het overlijden van Tonio wordt mooi weergeven in het volgende filmpje. A. F. Th. van der Heijden geeft zelden interviews omdat, zoals hij ook zelf vertelt, hij zich nog steeds schaamt voor de dood van zijn zoon.  

https://www.youtube.com/watch?v=HMwGVyA5_f8  (Dit filmpje kan ik jammer genoeg niet rechtstreeks in de blogpost plaatsen.)

Tonio. Een requiemroman werd erg goed ontvangen door het Nederlandse publiek en ontving in 2012 de Libris Literatuuprijs. Hierover vond ik een kort maar ontroerend filmpje, waarin we het moment zien dat Van der Heijden hoort dat hij heeft gewonnen. In de knuffel die hij zijn vrouw geeft zit erkenning, erkenning voor zijn schrijfwerk en erkenning voor hun zoon Tonio.

Van der Heijden beschrijft in de roman hoe hij en zijn vrouw met een busje naar het AMC worden gebracht, waar Tonio op de Intensive Care (IC) ligt. Als ze daar aankomen worden ze ontvangen door een verpleegster en later komt een chirurg bij hen langs om hen op de hoogte te stellen van Tonio’s toestand. Zij keert daarna terug naar de operatiekamer.

Die chirurg zou ik kunnen zijn. Nu natuurlijk nog niet, maar over ongeveer 10 jaar kan het zo zijn dat ik degene ben die aan vrienden en familieleden van de patiënt het goede of slechte nieuws komt vertellen. Na mijn vwo-opleiding wil ik namelijk graag geneeskunde studeren. Als ik die studie heb afgerond lijkt het mij echt leuk om in een ziekenhuis werken.

Maar hiervoor moet ik me natuurlijk eerst meer verdiepen in hoe ziekenhuizen en de IC zijn en daarom heb ik onderzoek gedaan naar het AMC.  

Het Academisch Medisch Centrum (AMC) is het grootste ziekenhuis van Amsterdam. Het is verbonden aan de Universiteit van Amsterdam en het VU medisch centrum. In 1983 is het AMC geopend.

Het AMC heeft als universitair medisch centrum drie hoofdtaken:

- De behandeling van patiënten, die natuurlijk voorop staat.

- Ook wordt er in het AMC veel medisch-wetenschappelijk onderzoek verricht.

- De derde hoofdtaak is het verzorgen van geneeskundig onderwijs.

De ‘IC volwassenen’ is één van de vele afdelingen van het AMC. Per jaar worden er zo’n 2000 patiënten opgenomen. De IC-verpleegkundige wordt op de ‘IC volwassenen’ in staat gesteld om zich uitsluitend op de zorg voor de patiënt en zijn naasten te richten. De zorg op de Intensive Care is in teams georganiseerd. Elk team bestaat uit IC-verpleegkundigen, IC-cursisten en IC-chirurgen.

Het AMC is tevens het traumacentrum voor de regio Amsterdam.

Het Academisch Medisch Centrum heeft ook een eigen site, waar informatie over zowel het ziekenhuis en de zorg als uitleg over de studie geneeskunde op te vinden is.

Op deze site wordt gezegd dat: “Het werk op de intensive care van het AMC is veelzijdig en ontwikkelt zich voortdurend. De afdeling beschouwt haar werk als een continu leerproces.”

Mijn kijk op het AMC en het werken op de Intensive Care is niet veranderd, bovenstaande informatie heeft me juist alleen maar meer aangespoord om extra mijn best te doen zodat ik de opleiding geneeskunde kan halen. Want hoe mooi is het nou als ik degene ben die de volgende ‘Tonio’ kan redden en genezen?